OLEYDER

Annemin yoğurduğu ekmeğin kokusu sinmiş üstüme, Sımsıcak bir mutluluk dolaşır içimde. Çocukken babamın omuzları en yüksek tepeydi sanki, Oradan bakınca umut daha bir yeşil görünürdü gözüme. Kardeşimin o şen kahkahası, sabah açan çiçek, Penceremden sızıp bütün evi sarar. Dedem anlatmaya başlayınca Çanakkale'yi, Odamın duvarları yıkılır, yıldızlar yere yağar. Minareden süzülen ezan sesiyle uyanır şehrim, Kuş cıvıltısı gibi dolar her sokağa. Alnım secdeye değince anlarım ki en büyük huzur, Bir fidan gibi boyun eğmektir toprağa. Göğsümde bir bayrak dalgalanır, rüzgârı ecdattan, Bu yollarda yürürken adımlarım daha bir gururlu. Arkadaşlarım "Şehitler ölmez!" diye bağırınca, Anlarım bu toprağın neden gülden daha kırmızılı olduğunu. Annemin duasıdır beni ayakta tutan, Yorgun akşamlarda alnıma değen bir meltem gibi. Damarlarımda bir türkü akar, adı memleket, Bazen hüzünlü, bazen coşkun bir nehir gibi. İmam Hatip'in gür sesiyle birleşir ellerimiz, Saflar sıklaşır, kalplerimiz tek bir ritimle atar. Yalnız birini görünce uzanan o kardeşlik eli, En kırık umutları bile sonsuza dek sarmalar. Sokaklarda koşturan çocukların sesinde, Geleceğe ekilmiş en güzel tohumlar saklı. Gülüşlerinde yarının güneşi parlar, Benim mutluluğum işte bu kadar basit ve haklı. Aile ocağında, vatan toprağında demlenmiş, Allah'a, bayrağa, kardeşe duyulan bu sevgi, Güneş gibi doğar, ay gibi parlar içimde, Hem geçmişim, hem geleceğim, hem de her şeyim gibi.